Leskovčanin Žarko Ruvidić, lični lekar vojvode Živojina Mišića

Žarko Ruvidić (Leskovac, 27. maj 1880 — Beograd, 23. decembar 1947) bio je lekar internista, sanitetski general, načelnik Sanitetskog odeljenja Ministarstva vojske i mornarice Kraljevine Jugoslavije od 1936. do 1940. godine.
Žarko Ruvidić rođen je u Leskovcu 27. maja 1880. godine. Osnovnu školu završio je u Šapcu. Prvu Beogradsku gimnaziju završio je 1898. godine. Nakon završene srednje škole studije medicine započeo je na Medicinskom fakultetu u Gracu, a nastavio u Beču, gde je i diplomirao 1904. godine, kao vojni pitomac. Specijalizirao je internu medicinu.

Prvih dana januara 1905. godine stupa u vojnu službu kao sanitetski poručnik, najpre kao pukovski lekar 6. pešadijskog puka u Beogradu. Krajem septembra 1906. godine odlazi u Požegu gde je postavljen za trupnog lekara garnizona i upravnika ambulante. Kao trupni lekar imao je priliku da upozna život vojske i problematiku trupne sanitetske službe. Specijalizirao je internu medicinu u Beču 1909-1910. godine kod profesora Eduarda fon Nojsera i posebno se bavio tuberkulozom.

U Balkanski ratovima bio je pukovski lekar 12. puka, šef Unutrašnjeg odeljenja Vojne bolnice u Skoplju. U Prvom svetskom ratu 1914. bio je referent saniteta i komandir bolničke čete Drinske divizije. Preboleo je pegavac 1915. godine, prešao preko Albanije. Na Solunskom frontu uspešno je organizovao evakuaciju i zbrinjavanje ranjenika u toku Kajmakčalanske bitke.

Od 1917-1918. bio je šef Unutrašnjeg odeljenja i upravnik Vojne bolnice Prestonaslednik Aleksandar u Solunu. Pred ofanzivu 1918. godine postavljen je za referenta saniteta Jugoslovenske divizije. Posle rata 1919. godine postavljen je za upravnika Sarajevske vojne bolnice, koja postaje bolnica II armijske oblasti. Dr Žarko Ruvidić je bio lični lekar vojvode Živojina Mišića i nalazio se njegovoj pratnji na lečenju u Francuskoj 1920. godine.

U periodu od oktobra 1921. godine do avgusta 1927. godine bio je šef internog odeljenja Stalne vojne bolnice I armijske oblasti i stalni član Vojno–sanitetskog komiteta pored redovne dužnosti. Aleksandar I Karađorđević 1. decembra 1925. godine, a na predlog Ministra Vojske i Mornarice unapređuje dr Žarka Ruvidića u čin sanitetskog brigadnog generala. Od avgusta 1927. godine do maja 1928. godine bio je načelnik Sanitetskog odeljenja V armijske oblasti u Nišu. Od maja 1928. godine ponovo postaje šef internog odeljenja Stalne vojne bolnice I armijske oblasti. Juna 1930. godine potvrđen na istoj dužnosti šefa internog odeljenja sada Glavne vojne bolnice koja je bila preimenovana Stalna vojna bolnica. Novembra 1932. godine postaje šef novoformiranog I internog odeljenja Glavne vojne bolnice. Na toj dužnosti ostaje do avgusta 1934. godine kada je postavljen za pomoćnika načelnika Sanitetskog odeljenja od Ministarstva Vojske i Mornarice. Petar II Karađorđević na predlog Ministra Vojske i Mornarice 6. septembra 1936. godine unapredio ga je i čin sanitetskog generala.Penzionisan je poslednjeg dana 1940. a reaktiviran je na istom položaju par meseci kasnije tokom 1941. godine. U Aprilskom ratu nije zarobljen i okupaciju je proveo u Beogradu.

Bio je dugogodišnji član i predsednik Glavnog sanitetskog saveza, član GO i predsednik Sanitetske sekcije Društva Crvenog krsta Jugoslavije, predsednik i nastavnik Škole za nudilje, delegat Jugoslavije na diplomatskoj konferenciji u Ženevi 1929. godine na kojoj je doneta Ženevska konvencija za poboljšanje sudbine ranjenika i bolesnika u vojskama u ratu. Bio je aktivni učesnik na brojnim kongresima i drugim skupovima vojne medicine, Crvenog krsta i drugih stručnih skupova u zemlji i inostranstvu; bio je član uprave Lekarske komore, predsednik srpske i jugoslovenske Lige protiv tuberkuloze, jedan od osnivača Jugoslovenskog fiziološkog društva, potpredsednik Društva lekara BiH, aktivno je učestvovao i njihovom radu. Bio je aktivan član Srpskog lekarskog društva i njegovih sekcija.

Kao načelnik vojnog saniteta doprineo je reorganizaciji sanitetske službe donošenjem nove Ratne sanitetske službe u vojsci, Sanitetske službe u miru, Uredbe o suzbijanju tuberkuloze u vojsci. Osnovao je Fond za suzbijanje tuberkuloze, obnovio Internat vojnih pitomaca za obezbeđenje lekarskog kadra u vojnom sanitetu.

Napisao je veliki broj stručnih i naučnih radova koji su izlazili i Srpskom arhivu, Vojno-medicinskom glasniku, Medicinskom pregledu, Fiziološkom glasniku, Ratniku i u pojedinim manjim časopisima. Svi ovi radovi i članci uglavnom su raspravljali probleme respiratorne i kardio-vaskularne patologije, a iznosili su njegova iskustva iz vojne medicine i vojno-medicinske organizacije u ratovima, tako da predstavljaju dragocen prilog za istoriju našeg saniteta.

Za svoju dugu i savesnu službu odlikovan brojnim visokim domaćim i stranim odlikovanjima. Bio je oženjen i imao je jednog sina.

Preminuo je nakon Drugog svetskog rata, 23. decembra 1947. Sahranjen je na Novom groblju.

Ovaj sadržaj je deo projekta koji je sufinansirao grad Leskovac. Stavovi izneti u podržanom medijskom projektu nužno ne izražavaju stavove organa koji je dodelio sredstva.