Jovan Naumović – Vojvoda Osogovski

Jovan Naumović – visoki oficir srpske vojske i armijski general jugoslovenske vojske.

Rođen je 11. novembra 1879. godine u Leskovcu, od oca Mihaila, vojnog liferanta, i majke Marije, rođene Popović. U vojsku je stupio 1897, kao pitomac 30. klase niže škole Vojne Akademije. Dalje školovanje je nastavio kao pitomac 15. klase više škole Vojne akademije.

Oženio se 1907. godine Leposavom, kćerkom Dimitrija B. Grujića marvenog trgovca iz Beograda. Imao je jednu kćerku i dva sina. Kćerka Jelena udala se 1932. godine za artiljerijskog poručnika Bratislava Nedeljkovića (kasnije pukovnik JNA). Najstariji sin Dušan bio je konjički poručnik (59. klasa), od 1944—1948. službovao je u Britanskoj armiji. Srednji sin Mihailo bio je pešadijski potporučnik (66. klasa), izbegao je zarobljavanje 1941. godine. Najmlađi sin Miloš bio je doktor medicine (imunologija) i naučni savetnik u institutu Torlak. Kum Jovana Naumovića bio je gradonačelnik Beograda, Vlada Ilić.

Kao mladi potporučnik je učestvovao u zaveri protiv kralja Aleksandra Obrenovića i u Majskom prevratu 1903. godine. U četničkim akcija protiv Turske 1904—1905. učestvovao pod pseudonimom Vojvoda Osogovski. Po okončanju akcija nastavio vojnu karijeru 30. septembra 1907. godine kao komandir 4. čete 1. bataljona 8. pešadijskog puka. Od 9. maja 1911. pristupio organizaciji „Crna Ruka“, u koju ga je uveo major Velimir Vemić.

Mobilizaciju Srpske vojske za Prvi balkanski rat u svojoj knjizi je opisao:

Na licima vidiš razdraganost, iz očiju čitaš ponos … ljudi sa Zaplanja, iz Jablanice, sa vrhova Kopaonika … ostaviše sve: ralo, kola, ovce, goveda, voćnjake, kukuruze, šarenicu i uprtaču na leđima, nekoliko groševa i komad hleba, zbogom, pa hajd u komandu …

Po završetku Drugog balkanskog rata postavljen je 2. septembra 1913. za komandanta 2. bataljona 2. pešadijskog puka prvog poziva. Učestvovao je kao major u Mitrovdanskoj bitki 1914. godine kada je predvodio ključni protivudar.

Tokom rata postao je i komandant 4. prekobrojnog pešadijskog puka. Po okončanju Solunskog procesa, penzionisan je 1917. godine, zbog sumnje da učestvovao u zaveri protiv prestolonaslednika Aleksandra. Na Krfu je utvrđeno da nije kriv za zaveru i na nagovor regenta napisao je molbu za reaktiviranje. Reaktiviran je 23. septembra 1918. godine. Iz rata je izašao kao težak invalid.

Po okončanju rata učestvovao je u Misiji za organizaciju vojske u Sloveniji. Komandant Žandarmerije postao je 24. avgusta 1935. godine. Teže je povređen u saobraćajnoj nesreći 18. avgusta 1937. Dana 15. septembra 1938. godine naimenovan je vršiocom dužnosti a potom i komandantom Pete armijske oblasti do 12. septembra 1940. godine, kada je prenzionisan i preveden u rezervu.

Reaktiviran je 27. marta 1941. godine i postavljen za komandanta trupa Treće armijske oblasti. Njegova jedinica bila je u sastavu 3. Grupe armija pod komandom armijskog generala Milana Nedića, sa zadatkom da brani istočnu Makedoniju, tj. odstupnicu i vezu jugoslovenske vojske sa Saveznicima u Grčkoj od Nemaca koji će u napad krenuti iz pravca Bugarske. Trupe Treće armijske oblasti, usled kasno proglašene mobilizacije, nisu bile dovoljno popunjene. Nemci su već drugog dana rata, 7. aprila, zauzeli Skoplje. Iako trupe Treće armijske oblasti nisu uspele da ostvare svoj strateški cilj, nastavile su da pružaju otpor. Jedna tenkovska četa sastavljena od tenkova Reno R35 na kratko je uspela da zadrži nemačke tenkove, ali je vrlo brzo uništena. Po nemačkim dokumentima, najžilaviji otpor pružao je Strumički odred koji je uspeo da uništi 14 nemačkih tenkova pre nego je i sam bio uništen, a vojnici zarobljeni. Nakon kapitulacije Jugoslovenske vojske odveden je u zarobljeništvo. U zarobljeništvu je prijavljen nemačkim vlastima da je podržavao NOP i zadržan u bolničkom pritvoru do oslobođenja.

Preminuo je 13. februara 1945. u Beogradu.

Ovaj sadržaj je deo projekta koji je sufinansirao grad Leskovac. Stavovi izneti u podržanom medijskom projektu nužno ne izražavaju stavove organa koji je dodelio sredstva.